زماني كه امام صادق (ع) به شهادت رسيد ، امام كاظم (ع) بيست سال بيشتر نداشت و در سن جواني اداره كننده فكري و علمي دانشگاه وسيع و بزرگي بود كه از پدر به ميراث مانده بود. دانشگاهي كه مديريت علمي آن به عهده امام واگذار گرديد در حال توسعه و گسترش و در برگيرنده هزاران استاد و دانشجو بود كه در كلاس هاي مختلف آن از مكتب پرفيض امام صادق عليه السلام دانش آموخته و در پي مدارج عالي تري از دانش و فضيلت بودند، گروه هاي متعددي از متكلمين و فقها و محدثين و مفسرين و ... متوجه مقام علمي ـ الهي امام موسي بن جعفر شده و از كمالات و فضائل و دانش بي پايان او حتي در زمان امام صادق عليه السلام ـ استفاده مي كردند.
امام كاظم عليه السلام دانشمند ترين و با فضيلت ترين مرد عصر خويش بود. امام صادق (ع)در باره ي دانش آن حضرت چنين مي فرمايد: «فرزندم موسي به حدي آمادگي علمي دارد كه اگر درباره تمام قرآن، را از او پرسش شود با دانش و علم كافي كه دارد، به تو پاسخ قانع كننده اي مي دهد او كانون فهم، معرفت و انديشه است.»[1]
در وسعت و تبحر علمي او كافي است كه دانشمندان و محدثان در فنون مختلف اسلامي بهره برده وبه آيندگان بازگو نموده اند ازاينرو حضرت به لقب عالم شهرت يافته است. امام صادق (ع) در حالي كه موسي در سنين جواني بودند. فرمود: «علم و حكمت و فهم و سخاوت و آشنايي و حوائج ديني مردم و حسن خلق و معاشرت نيك در او جمع است. او يكي از درهاي رحمت الهي است»[2]
در چهارسالگي درباره اش فرمود: «هو حق والحق معه و منه» او (موسي) حق است و حق با اوست و سرچشمه حق است.[3]