امام كاظم (عليه السلام) اهتمام فراواني به مسئله صله رحم داشتند. ايشان چون پدر بزرگوار خويش همواره نزديكان خويش را حتي در بدترين شرايط گرامي مي داشت و رعايت آن را به ديگران نيز توصيه مي نمود.

امام صادق (عليه السلام) به سختي نفس مي كشيد و در بستر شهادت آرميده بود. زهري به او خورانيده و حضرت را مسموم كرده بودند و امام لحظات واپسين عمر شريف خود را مي گذراند. جمعي از ياران، بستگان و دوستان امام جمع بودند و همگان در فراق پيشواي دانشمند و فرزانه خود مي گريستند.

امام به سختي به فرزند خود امام كاظم (عليه السلام) فرمود: به «حسن افطس» هفتاد دينار بدهيد، به فلاني اين مقدار و... سپس وصيت خود را به فرزند خود كرد. يكي از خدمتكاران امام به اسم «ساعد» با گريه به امام گفت: آيا به كسي پول مي دهيد كه به روي شما شمشير كشيده و قصد كشتن شما را داشت؟ امام چشمانش را به طرف او گردانيد و فرمود: آيا دوست نداري من از كساني باشم كه پروردگار در مورد آنان مي فرمايد: «وَ الَّذين يَصِلُونَ ما أمَرَ اللّهُ بِهِ اَنْ يُوصَلَ وَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ يَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ»

«آنان [مؤمنان] كساني هستند كه پيوندهايي را كه خداوند به آن امر كرده است برقرار مي كنند و از پروردگارشان مي ترسند و از سختي روز حساب بيم دارند». (رعد: 21).

آري اي ساعد! خداوند بهشت را آفريد و بوي آن را خوب و مطبوع گردانيد. بوي دل انگيز بهشت كه از فاصله دو هزار سال به مشام مي رسد به مشام دو دسته نمي رسد: دسته اي كه عاق پدر و مادر شده اند و دسته اي كه صله رحم را قطع كرده اند.