فعّاليّت هاي امام كاظم (ع) را بر دو دسته دانسته اند:
1. فعّاليّت هاي علمي و فكري و چاره جويي براي رويارويي با عقايد نادرست و بدعت ها و واپس گرايي ها.
امام (ع) شاگرداني پرورانيد تا به واسطه آنان آموزه هاي راستين ديني و شيعي را ميان مردم بگستراند. شاگردان به محضر امام بار مي يافتند و در مجلس ايشان مي نشستند و چون فتوا يا كلامي علمي مي شنيدند، مي نوشتند و ثبت مي كردند. [1]
2. فعّاليت ديگر امام (ع) هدايت و نظارت بر پايگاه هاي مردمي و هواخواهان خويش بود. امام (ع) از اين گذر مي كوشيد افزون بر حفظ رابطه خويش با شيعيان و هدايت آنان، موضع منفي خود در برابر حكومت را نيز بدانان منتقل كند و در همين مسير، همواره نارضايتي خويش از ارباب حكومت را آشكار مي ساخت و همكاري با آنان را حرام مي شمرد. [2]
مناظره سرزنش آميز امام (ع) با هارون الرّشيد در مرقد مطهّر پيامبر اسلام (ص) در پيش بزرگان و فرماندهان كشوري و لشكري را مي توان از اين گونه فعّاليّت ها شمرد. [3]