برخي از مهم ترين موضوعات يادكردنيِ روزگار امام كاظم (ع) عبارت اند از:
الف. برخاستن جنبش هاي انقلابي كه امام (ع) برخي از آنها را تأييد مي كرد؛ همانند جنبش شهيد فخ. [1]
ب. سازماندهي نظام سرّي رابطان به دست امام (ع) كه وظيفه داشتند ارتباط ايشان را با شيعيان سامان دهند و فرمان هاي مقام امامت را بدانان برسانند. [2]
ج. پيدايي برخي مسلك هاي انحرافي و اوجگيري فعاليّت هاي عقيدتي و سياسي آنها.
برخي از اين مسلك ها ادّعاي تشيّع نيز سر مي دادند؛ ولي به هيچ روي مقبول امام (ع) نبودند. فرقه هاي ناووسيّه ، اسماعيليّه ، مباركيّه ، سمطيّه و فطحيّه چنين بودند. پديد آمدن اين فرقه ها در قلمرو مكتب تشيّع شرايط حساسي را براي امام (ع) پديد آورد كه تا آن زمان بي سابقه بود. امام (ع) با تدبيري خاص، توانست شيعيان را از اين چالش فكري و عقيدتي برهاند و امامتِ مقبول آيين اسلام را براي آنان نمايان سازد.
د. سازش ناپذيري امام كاظم (ع) در برابر حكومت و كژروي هاي ديگر جامعه اسلامي، مسئله اي را پيش آورد كه براي امامان پيشين پيش نيامده بود. امام (ع) براي مدّتي طولاني در زندان حبس شد.
حاكمان عبّاسي از وجود امام (ع) بيمناك بودند و هر از چند گاهي ايشان را به زندان مي انداختند. روزگار حبس امام (ع) در عهد هارون الرّشيد طولاني تر بود و بارها به زندان رفت.