يكباره اصحاب حديث و روايت بر اين سخن اجماع كرده اند كه موسي بن جعفر سلام الله عليه در عصر خود به تقوي و عبادت بي نظير بود.

كمتر شبي در عمرش گذشت كه سر بر بالين آسايش بگذارد و در رختخواب بخوابد.

همه شب در نيمه هاي شب از خواب برمي خاست و وضو مي گرفت و به اداي نافله مي پرداخت و با همان وضو نماز صبح خود را به جاي آورد و بعد سر به سجده مي نهاد و تا هنگام زوال اين سجده به طول مي كشيد و آن وقت با همان وضو به فريضه ي ظهر مي پرداخت احياناً ميان ظهر و عصر اندكي به خواب مي رفت ولي هنگام فضيلت بيدار بود. وضوي ديگر و نماز ديگر و بعد نماز مغرب را مي خواند و پس از نافله ي مغرب به افطار مي پرداخت. به دنبال افطار به نماز عشا مي ايستاد و تا پاسي از شب سرگرم دعا و مناجات بود.

وي در مناجات خود مي گفت.

اللهم اني اسلك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب

پروردگارا دشواري مرگ بر من آسان ساز و به هنگام حساب از بخشايش خويش بي نصيبم مفرماي و سر بر سجده مي نهاد و مي گفت:

كثر الذب من عبدك فليحسين العفو من عندك

اكنون بنده ي تو غرق گناه است بخشايش تو نيكوست.

وقتي كه مناجات مي كرد مي گريست آنچنان كه چهره ي مقدسش از اشك چشمانش خيس مي شد.

پيشواي عالي مقام ما شيخ مفيد اعلي الله في عليين درجته نويسد: كه



[ صفحه 19]



امام هفتم در قرائت قرآن صدائي دل انگيز داشت از همه قرآن را بهتر حفظ كرده بود و از همه نيكوتر تلاوتش مي كرد.

وقتي كه او قرآن را با ترتيل تلاوت مي فرمود شنونده را هركس كه بود به گريه مي انداخت مردم مدينه وي را زين المتهجدين مي نامند و در حقيقت او زينت اصحاب تهجد و شب زنده داري بود.