علي، فرزند امام جعفر صادق (ع) و از اصحاب عظيم الشأن و پارساي امام كاظم (ع) بود. وي محضر امام صادق، امام كاظم، امام رضا و امام جواد عليهم السلام را درك كرده است. [1] .

كتاب ارزشمند «مسائل علي بن جعفر» كه هم اكنون در دسترس است، مجموعه احاديث و مسائلي است كه اين عضو برجسته ي بيت امامت از برادر بزرگوارش استفاده و روايت كرده است.

وي با بينش عميقي كه از اصل امامت داشت، تقويت و تداوم آن را براي رشد و پيشرفت جامعه ي اسلامي امري ضروري مي دانست؛ از اين رو، با اين كه از نظر سني بزرگتر از بعضي پيشوايان معصوم معاصر خود بود،نسبت به آنان نهايت احترام را داشت.

در مجلسي كه در محضر امام جواد (ع) بود، هنگامي كه امام برخاست تا برود، علي بن جعفر كفش هاي آن حضرت را جفت كرد. [2] .

در مجلسي ديگر، علي بن جعفر در مسجد نشسته بود كه امام جواد (ع) وارد شد. در اين هنگام علي بن جعفر با عجله برخاست و بي كفش و عبا به استقبال امام (ع) شتافت و دست آن حضرت را بوسيد؛ سپس در محضر آن بزرگوار سرپا ايستاد. امام فرمود: عموجان بنشين! خدا تو را رحمت كند. عرض كرد: سرور من! چگونه بنشينم در حالي كه شما ايستاده ايد.

پس از اين كه امام (ع) رفت علي بن جعفر در جاي خود نشست. يارانش او را سرزنش كردند و گفتند: تو با اين كه عموي پدر او هستي آيا سزاوار است با او چنين رفتار كني؟ گفت:

«ساكت باشيد! در جايي كه خداوند مرا با اين ريش سفيد سزاوار امامت نيافت ولي اين جوان را لايق آن دانست و مقام امامت را به وي تفويض كرد.آيا من فضل او را انكار كنم؟ از آنچه شما مي گوييد به خدا پناه مي برم. من بنده ي او هستم.» [3] .



[ صفحه 136]