هدف اساسي از بررسي و تجزيه و تحليل زندگي ائمه عليهم السلام آگاهي و شناخت بيشتر نسبت به اين انوار الهي و اثرپذيري و الگوگيري از حيات طيبه و زندگي سراسر عبادت و مبارزه آن بزرگواران در صحنه هاي مختلف است. براي دستيابي به اين هدف مهم، علاوه بر الهام گيري از سيره ي امامان (ع) بهره وري از گفتار و سخنان حكيمانه و سازنده آنان نيز امري لازم و ضروري است؛ چه آن كه بخش اعظمي از راهنمايي ها و هدايت هاي آن عزيزان در قالب سخنان آنان ارائه شده است. سخنان آن مشعل هاي هدايت همچون وجودشان نور و روشني بخش دلهاست.

در زيارت جامعه مي خوانيم:

«كلامكم نور و امركم رشد و وصيتكم التقوي و فعلكم الخير...» [1] .

گفتار شما «امامان (ع)» نوربخش دلها و امر و فرمانتان مايه رشد و هدايت است. سفارشتان تقوا و كردارتان خير و نيكي است.

در اين سلسله درس ها گر چه در كنار بررسي سيره ي پيشواي هفتم (ع) در پاره اي موارد به تناسب از سخنان آن حضرت نيز ياد كرده و بهره جسته ايم، ليكن شايسته است يك درس را به اين موضوع اختصاص دهيم و لحظاتي در كلاس تربيتي موسي بن جعفر (ع) حضور پيدا كرده و گوش جان به تعليمات آموزنده آن گرامي بسپاريم.