«مثل المؤمن مثل كفتي الميزان كلما زيد في ايمانه زيد في بلائه ليلقي الله عزوجل و لا خطيئة.» [1] .

مثل مؤمن، مثل دو كفه ي ترازو است كه هر مقدار بر ايمان او افزوده شود بر بلا و گرفتاري اش نيز افزوده خواهد شد تا پاك و بدون گناه به ديدار خداي بزرگ بشتابد.

از اين روايت شريف دو نكته ي مهم استفاده مي شود.

1- ملازمت و تفكيك ناپذيري ايمان با گرفتاري دنيوي. ما نبايد تصور كنيم وجود مشكلات مادي و گرفتاري هاي دنيوي در زندگي يك فرد دليل بر بي توجهي خداوند نسبت به وي و واگذاري او به خود است؛ بلكه بر عكس، نشانه ي قرب و منزلت ويژه انسان گرفتار نزد پروردگار خويش است؛ از اين رو مي بينيم اولياي الهي كه بالاترين مقام را نزد خداوند دارند بيشتر از ديگران دست به گريبان مشكلات و گرفتاري هاي دنيوي هستند.

البته منظور از اين گرفتاري ها آن سنخ گرفتاري هايي است كه در جريان دستيابي مؤمن به



[ صفحه 150]



كمال معنوي و هدف عالي براي وي پيش مي آيد، نه آن سنخ گرفتاري هايي كه نتيجه ي بي برنامگي، سوء تدبير و ندانم كاري هاي انسان است.

2- اثر پاكسازي بسيار ارزنده اي كه اين گرفتاري ها براي مؤمن دارد. از آنجا كه خداوند نسبت به بنده ي مؤمن و مخلص خود عنايت ويژه دارد، پاداش مهم و بس بزرگي براي گرفتاري ها و مصائبي كه در جريان طي مراحل و انجام وظيفه براي وي پيش مي آيد، منظور كرده است و آن طهارت و پالايش او از هر گونه خطا و نافرماني به هنگام مرگ و ديدار پروردگار است. اين فرجام كار و پاداش ارزنده، تحمل هر گونه مشكل و مصيبتي را براي انسان مؤمن آسان مي سازد.