دعوت به امامت و پاسداري از ميراث گرانبهاي آن به عنوان اساسي ترين پايه ي حفظ مكتب و استوارترين و مطمئن ترين پشتوانه ي اجراي اصول و ارزش هاي اسلامي و انساني همچون آزادي، استقلال، عدالت اجتماعي و... در سطح جامعه، همواره در سرلوحه ي برنامه ي دعوت امامان (ع) قرار داشته است. اهميت و حساسيت اين رسالت مهم در مقايسه با ديگر رسالت هاي آن بزرگواران در اين است كه اين ركن ركين مكتب تشيع پس از رحلت رسول اكرم (ص)، در معرض بيشترين و خطرناكترين توطئه ها و موضعگيري ها از سوي دشمنان اسلام قرار گرفته است. حاكمان و زمامداراني كه پس از رحلت رسول خدا (ص) بر مسند خلافت اسلامي تكيه زدند - جز دوران بسيار كوتاه حكومت اهل بيت (ع) - به رغم اختلافات فكري و سياسي كه با يكديگر داشتند در مبارزه با جبهه ي امامت و لزوم حذف آن از فرهنگ سياسي مكتب، اتفاق نظر داشتند.

تلاش هاي آنان در اين رابطه ابعاد مختلفي داشت، از جمله:

1- تحريف معناي امامت و محدود كردن آن به رهبري سياسي جامعه و جدا كردن دو ركن مهم ديگر يعني رهبري فكري و اخلاقي از پيكره آن. هدف آنان از تحريف اين بود كه بتوانند خلافت و زمامداري خويش را - كه صرفاً جنبه ي سياسي داشت و از آموزش ديني به مفهوم واقعي خود و نيز تزكيه و تهذيب روحي امت كاملاً تهي بود - بر آن منطبق، و چنين وانمود كنند كه آنان نيز پيشواي امت و «امام مسلمين» هستند. ابن ابي الحديد مي گويد:

«از استادم درباره نص بر امامت علي (ع) پرسيدم و گفتم: چگونه ممكن است آنان نص را به كناري نهاده باشند؟



[ صفحه 166]



استادم گفت: علت عمده آن اين است كه آنان خلافت را در شمار معالم ديني همچون نماز و روزه نمي دانستند؛ بلكه آن را از امور دنيوي و در شمار مسائلي چون امارت بلاد، تدبير امور جنگ و سياست رعيت مي دانستند و در اين گونه امور اگر مصلحت ايجاب مي كرد، مخالفت با نص رسول خدا (ص) را جايز مي شمردند.» [1] .

2- بدبين كردن مردم به مكتب امامت و متهم نمودن امامان (ع) به قدرت طلبي، اخلالگري در امنيت جامعه و فتنه انگيزي و ايجاد اختلاف در ميان امت! [2] .

3- مبارزه مستقيم با امامان از طريق ايجاد محدوديت براي آنان، احضار ايشان به مركز خلافت، دستگيري و به زندان افكندن و در نهايت به شهادت رساندن آن بزرگواران.

4- جانبداري همه جانبه - در چارچوب مصالح حكومتي - از افراد، گروه ها و جريان هاي سياسي و فكري كه در خط دشمني و ضديت با مكتب اهل بيت (ع) قرار داشتند.

وجود چنين خطرات و توطئه هايي در فرا راه مكتب امامت، امامان (ع) را بر آن مي داشت تا با همه ي توان در حفظ اين ميراث مهم رسالت بكوشند.