حكومتهاي اموي سعي داشتند تا مسلمين را فقير و گرسنه نگه دارند و هر راهي را كه به گسترش فقر و حرمان مردم ختم مي شد، پيمودند. از جمله وسايلي كه امويها براي تنگدست ساختن مسلمانان بكار بردند، در اختيار گرفتن اموال ايشان بود. معاويه به زياد بن ابيه - كارگزارش در عراق - نوشت كه طلا و نقره براي او جمع آوري كند. زياد نيز به كارگزاران خود، همين دستور را داد و به آنها امر كرد، تا طلا و نقره را بين مسلمانان تقسيم نكنند [1] .



[ صفحه 349]



معاويه به وردان - عامل خود در مصر - نوشت: «بر هر فرد قبطي [2] ، يك قيراط اضافه مي كني. وردان، در پاسخ او نوشت: چگونه من چيزي بر آن ها بيفزايم، در حالي كه مطابق پيماني كه با آنها بسته ايم، نبايد چيزي اضافه شود؟»

جريان حال، در ساير ولايات اسلامي نيز بر اين روال بود و يكي از برادران حجاج، املاك مردم سرزمين يمن را مصادره كرد [3] .

در حقيقت اموي ها، مال خدا را بين خود دست به دست مي گرداندند، و بندگان خدا را بردگان خود قرار داده بودند، همان طوري كه پيامبر امين راستگو از آن چه امتش در سايه حكومت ستمگر اموي مبتلا مي شوند، خبر داده و همين سياست باعث خشم عمومي بر عليه بني اميه گرديد، و بر آن شدند تا نهضت و مبارزه با حكومت ظلم و جور را علني سازند.