ابراهيم امام، بزرگ خاندان عباسي، غلامش ابومسلم خراساني را، رهبر عموم مردم براي اين حركت انقلابي تعيين كرد و مبلغان و شيعيان را دستور داد تا از او پيروي كنند. در نامه اي كه او به شيعيان در كوفه و در خراسان نوشته است. چنين آمده است:

«من ابومسلم را از طرف خود به فرماندهي تعيين كردم، شما به حرف او گوش فرا دهيد و از او اطاعت كنيد و من او را بر خراسان و هرچه و هرجا كه با قهر و غلبه گرفته شود فرمانروا ساختم.» [1] .



[ صفحه 373]



از عمر ابومسلم - بنا به گفته ي مورخان - آن روز نوزده سال گذشته بود، او شخصي هوشيار و حساس، داراي اراده اي آهنين، خونريز و حيله گر بود، رحم و مروت نداشت و از ماهرترين سياستمداران در اجراي توطئه ها و دسيسه ها بود.

همه ي مردم به خاطر تعيين ابومسلم به اين مقام مهم - نظر به كم سن و سالي و بي تجربگي او - به وحشت افتادند و همه ي مبلغان از اطاعت او سرپيچي كردند و از فرمان او سرباز زدند، جز اين كه ابراهيم امام ايشان را به پذيرش و اطاعت از وي ملزم كرده بود، از اين رو چاره اي جز متابعت از وي نداشتند [2] .