ابراهيم امام به غلامش - ابومسلم - اين سفارش مشتمل بر گناه و تبهكاري و خروج از مرز دين را، توصيه كرد:

«اي عبدالرحمن، تو از خانواده ي ما هستي! بنابراين، اين سفارش مرا حفظ كن! به اين قبيله ي از يمن توجه كن و آنان را گرامي دار و از آنها حمايت كن، كه خداوند اين كار را به سامان نمي رساند مگر به وسيله ي ايشان. و باز قبيله ربيعه را زير نظر بگير! و آنها را در كار خود متهم شمار و به آنها اعتماد نكن. و به قبيله مضر بنگر كه آنان دشمنان نزديك ما هستند. به اين ترتيب هر كسي را كه در كارش مشكوك ديدي و در دلت چيزي از او بود، از دم تيغ بگذران. و اگر توانستي كسي را در خراسان اجازه ندهي تا به زبان عربي صحبت كند، اين كار را بكن! و هر جواني كه قدش به پنج وجب برسد، او را بكش...». [1] .

اگر اين وصيت درست باشد، دليل بر آن است كه اين مرد، اساسا بويي از اخلاق انساني نبرده و هيچ رابطه اي با اسلام كه نسبت به ريختن خون به ناحق و حرمت خون، جانب احتياط را دارد، نداشته است.



[ صفحه 374]



ابومسلم به سفارش ابراهيم عمل كرد و در خونريزي و از بين بردن آبرو و حرمت اشخاص زياده روي كرد و شش صد هزار از عربها را با شمشير ستم از پا درآورد. البته اين عده غير از آن كساني هستند - به گفته ي مورخان - كه در جنگ با وي كشته شدند. در نتيجه اين اعمال، غم و اندوه همه جا را فرا گرفت، و اين ها جناياتي بود كه هر كسي ذره اي انگيزه ي ديني و يا انساني داشت، چنين اعمالي را مرتكب نمي شد.