داود بن علي گروهي از ايشان را در مكه و مدينه از پا درآورد، كه ابراهيم بن هرمه اشعاري در آن باره سروده، و داود را بر ادامه ي پيگيري و نابود ساختن ايشان در آن اشعار تحريك مي كند و مي گويد:



فلا عفا الله عن مروان مظلمة

و لا امية بئس المجلس البادي



كانوا كعاد فامسي الله اهلكهم

بمثل ما اهلك الغاوين من عاد



فلن يكذبني من هاشم احد

فيما اقول و لو اكثرت تعدادي [1] .

شيخ محمد خضري از رفتار داود بن علي نسبت به ايشان، اظهار تأسف كرده مي گويد:

«حتي به خاطر ارضاي شهوت انتقامي كه در دل بني عباس بود، يك نفر از ايشان را باقي نگذاشتند و از اين وحشيگري بي رحمانه شرم هم نداشتند...» [2] .

براستي خضري بر كشتار امويان تأسف خورده، اما براي رفتار ايشان نسبت به عترت پيامبر (ص) از قتل و اسارت و تبعيد آنان، و آنچه از سركوبي و شدايد و شكنجه و



[ صفحه 389]



ديگر بد رفتاري ها و رنج ها كه بر سر آزادگان مسلمان آوردند، تأسف نخورده است!

بايد بني اميه اين چيزها را مي ديدند، زيرا خداوند براي ستمگران لعنت و خواري را حتمي مقرر كرده و در قضاي الهي رفته است كه، ناگزير بايد سرانجام تلخ خسران و سرمنزل بدشان را ببينند، اما خضري واقعيت را جز با عينك سياه نمي بيند، در حقيقت تعصب قومي قلب او را فرا گرفته است و در نتيجه دل به محبت بزرگان اموي خود بسته و به حال ايشان مي گريد و بر سرانجام ايشان تأسف مي خورد.