تعاون
امام عليه السلام، اصحاب خود را بر همكاري استواري در بين خود وا مي داشت، زيرا كه چنين همكاريي باعث گسترش دوستي و محبت ميان آنها مي شد. صفوان جمال نقل كرده است؛ «در خدمت ابوعبدالله - امام صادق عليه السلام - بودم كه مردي از اهل مكه - به نام ميمون - وارد شد و از كمبود كرايه ي مركبش خدمت آن حضرت شكوه كرد، امام عليه السلام رو به من كرد و فرمود:
«بلند شو و به برادرت كمك كن!»
به همراه او برخاستم و خداوند كمبود كرايه را براي او جبران كرد. به مجلس بازگشتم پس امام - ابوعبدالله عليه السلام - فرمود:
«در مورد نياز برادرت چه كردي؟»
پدر و مادرم فدايت باد! خداود نياز او را برآورده ساخت.
«بدان كه اگر تو به برادر مسلمانت كمك كني نزد من بهتر از يك هفته طواف خانه ي خدا است.»
امام عليه السلام به جميل بن دراج فرمود:
«از جمله كارهاي شايسته، نيكي به برادران و تلاش در برآوردن نيازمنديهاي آنها است كه اين باعث به خاك ماليدن دماغ شيطان و نجات از آتش دوزخ و ورود به بهشت است. اي جميل بن دراج! اين حديث را به ياران برجسته ات بگو!
فدايت شوم! ياران برجسته كدام اند؟
آنان كساني هستند كه در هنگام سختي و آساني به برادران ديني، نيكي مي كنند.» [1] .
[ صفحه 117]
پاورقي
[1] خصال صدوق.