براستي كه شناخت خدا از مهمترين واجبات اسلامي است. امام عليه السلام اصحاب خود را بر آن واداشته و بسياري از نتايج خداشناسي را براي آنها روشن ساخته و فرموده است:

«اگر مردم، فضيلتي را كه در خداشناسي وجود دارد، مي دانستند، هرگز چشم نمي دوختند بر آنچه كه خداوند از زيب و زيور اين دنيا و نعمتهاي آن، دشمنانش را برخوردار كرده است! و دنياي ايشان در نظر اينان پست تر از آن خاكي بود كه زير پاهايشان لگدكوب مي كنند! و همواره از شناخت خدا برخوردار مي شدند و از آن كامياب مي گشتند، چون كاميابي از آن كسي است كه همواره در باغ هاي بهشتي با دوستان خدا بسر مي برد. خداشناسي در حقيقت، انس از هر وحشت و ترس و همدم هر تنهايي و روشنايي هر تاريكي، و توان هر ناتواني، و شفاي هر بيماري است.»

آنگاه براي اصحابش رنجهايي را كه اولياي خدا ديده اند و عذاب سهمگيني را كه دشمنان خدا در پيش دارند بيان كرد و فرمود:

«پيش از شما گروهي بودند كه اگر كشته و يا سوزانده مي شدند و يا آنها را اره مي كردند و زمين با همه ي بزرگي اش بر آنان تنگ مي شد در عين حال اين رنجها، چيزي از عقيده ي آنها را عوض نمي كرد، و هيچ اثري در ايمان راسخ آنها نداشت، بلكه تنها اثرش آن بود كه آنها به خداوند بزرگ و ستوده مؤمن تر گردند. پس شما هم مقام آنها را بخواهيد و بر گرفتاريهاي روزگار پايداري كنيد تا به مرتبه ي آنها برسيد.» [1] .

اين توصيف كامل و روشن، حقيقت پرهيزگاران و به واقعيت رسيدن آنان و مراتب فداكاري و ايمان استوارشان را به خداوند، مي رساند.



[ صفحه 118]