امام موسي بن جعفر عليهماالسلام بخشي از دوران زندگي خود را در دانشگاه بزرگ پدر بزرگوارش گذراند، و خود از برجسته ترين دانشمندان ارجمند بوده است به طوري كه پدر گرامي اش او را در تدريس مسائل علمي خود شركت داده و گرامي داشته است و در صحنه هاي فرهنگي و علمي او را مقدم بر ديگران مي داشت.

وي پس از انتقال پدرش به بهشت برين، امور اين مدرسه ي بزرگ را به عهده گرفت و به گسترش علوم و نشر روح فضيلت پرداخت. دانشمندان و راويان در اطراف او حلقه زده و از كنار او جدا نشده و دست برنمي داشتند و احاديث و بحث ها و نظرات او را مي نوشتند.

سيد بن طاووس [1] روايت كرده است كه اصحاب و خواص امام



[ صفحه 121]



عليه السلام در مجلس او حضور مي يافتند و همراه خود لوح هايي از آبنوس ظريف و نازك و ميلهايي [قلمهايي] داشتند كه هرگاه امام عليه السلام سخني را مي گفت و يا در موردي فتوايي مي داد، به نوشتن و ثبت آن در صفحه لوح اقدام مي كردند. [2] .

اين دانشمندان با اختلاف نظري كه دارند و با همه ي دوري جهات فكري شان، از آن بزرگوار حديث نقل كرده اند و به بركت كوشش و تلاش آن حضرت و پدر بزرگوارش، نهضت علمي، همه ي اجتماعات اسلامي و عربي را فرا گرفت و ميراث علمي ايشان را دانشمندان نسل اندر نسل براي يكديگر نقل مي كنند.



[ صفحه 125]