خداوند امامت را بر او ارزاني داشت، و او را به نيابت مطلقه از طرف جدش رسول خدا (ص) ممتاز گردانيد. بنابراين، او يكي از اوصيا و جانشينان پيامبر (ص) بر امت است. مقام امامت - بنا به عقيده ي شيعه - مقامي است كه خداوند همچون نبوت، آن را جز به افرادي نيكو كه از هر گونه پليدي و گناه پاك و پاكيزه و از كاستيها و ستمكاريها و بيهودگيها بدور باشد، مرحمت نمي كند. و اين منصب از بالاترين مناصب الهي است كه جز به بهترين و گرامي ترين مردم در نزد خدا داده نمي شود. و ما ناگزيريم در مورد امامت، بحثي هرچند كوتاه داشته باشيم، چون با مطلب ما رابطه ي ذاتي



[ صفحه 126]



و موضوعي تنگاتنگي دارد.