وي با نگراني خدمت امام صادق عليه السلام رسيد و از آن بزرگوار در مورد امام پس از وي پرسيد. خداوند مرا فداي شما سازد و پيش از شما بميراند، اگر اتفاقي افتاد و



[ صفحه 152]



شما از دنيا رفتيد به چه كسي مراجعه كنم؟

«به پسرم موسي».

داوود با اين سخن امام مطمئن شد و قلبش آرام گرفت و ديگر شكي در دلش نماند و در مورد شناخت امام نگراني نداشت همان طوري كه خود مي گويد: من هرگز يك چشم بر هم زدن به امامت حضرت موسي بن جعفر عليهماالسلام شك نكردم [1] .