علامه حلي در منهاج الكرامة نقل كرده كه بشر حافي بر دست حضرت موسي بن جعفر عليه السلام توبه كرد و سببش آن شد كه روزي آن حضرت گذشت از در خانه بشر در بغداد شنيد صداي سازها و آواز غناها و ني و رقص كه از آن خانه بيرون مي آيد.

پس بيرون آمد از آنجا كنيزكي و در دستش خاكروبه بود آن خاكروبه را ريخت بر در خانه حضرت به او فرمود اي كنيزك صاحب اين خانه آزاد است يا بنده است گفت آزاد است حضرت فرمود راست گفتي اگر بنده بود از مولاي خود مي ترسيد كنيزك چون برگشت آقاي او بشر بر سر سفره شراب بود پرسيد چه باعث شد تو را كه دير آمدي كنيز حكايت را براي بشر نقل كرد بشر با پاي برهنه بيرون دويد و خدمت آن حضرت رسيد و عذر خواست و گريه كرد و اظهار شرمندگي نمود و از كار خود توبه كرد بر دست شريف آن حضرت، نقل از منتهي الامال محدث قمي رحمة الله عليه.

آري خداوند غفار است و توبه ي خالص تائب را قبول مي كند و او را مورد عفو و بخشش خود قرار مي دهد و بدين جهت است كه در قرآن فرموده است و اني لغفار لمن تاب و آمن و عمل صالحا ثم اهتدي (آيه 82 سوره طه).



[ صفحه 119]





-(يا رب خلاف امر تو بسيار كرده ايم

اميد هست از كرمت عفو ما مضي)



زاهد نكند گنه كه قهاري تو

ما غرق گناهيم كه غفاري تو



او قهارت خواند و ما غفارت

آيا به كدام نام خوش داري تو



-گر براني و گرم بنده مخلص خواني

روي نوميديم از حضرت رحماني نيست



-(زد نغمه ي لا تقنطوا من رحمة الله

آن شاهد شيرين لب سبحاني من)