آنچه از محتواي تاريخ برمي آيد اين است كه هارون موسي بن جعفر را بارها زنداني كرده و تنها در يكي از آنها امام را آزاد كرد و در دستگيري دوم، امام آزاد نشد. داوود الهامي به نقل از كافي (ج اول، ص 476) اين دستگيري را به سال 179 دانسته است:

علي بن ابراهيم از پدرش نقل مي كند: از يكي از ياران شنيدم: رشيد امام را زنداني كرد و حضرت مي ترسيد او را بكشد. چون شب درآمد وضو تازه كرد و چهار ركعت نماز خواند و اين دعا را خواند: يا سيدي نجني من حبس هارون الرشيد و خلصني من يده يا مخلص الشجر من بين رمل و طين و ماء و يا مخلص اللبن من بين فرت و دم و يا مخلص الولد من بين مشيمة و رحم و يا مخلص النار من بين الحديد و الحجر و يا مخلص الروح من بين الاحشاء و الامعاء خلصني من يدي هارون. گويد: چون امام اين دعا را



[ صفحه 253]



خواند، مرد سياه چهره اي به خواب هارون آمد. شمشيري برهنه در دست داشت و بالاي سر او ايستاد او را تهديد كرد و گفت: موسي بن جعفر را رها كن و گرنه با اين شمشير گردنت را مي زنم. هارون ترسيد. دربان خود را به زندان فرستاد و گفت: برو موسي بن جعفر را رها كن. فرستاده ي هارون آمد و گفت: موسي بن جعفر كيست كه خليفه او را مي خواهد. زندانبان دستور خليفه را به امام ابلاغ نمود. امام برخاست، در حالي كه مي گفت: جز براي شر در دل شب مرا براي چه مي خواهد؟ سپس با حالت نگراني زندان را ترك كرد. وقتي پيش هارون رسيد سلام كرد. هارون جواب داد و گفت: تو را به خدا در اين شب دعا كردي؟ فرمود: آري. پرسيد: چه گفتي؟ فرمود: وضو ساختم. چهار ركعت نماز خواندم و رو به سوي خدا نمودم. گفتم: اي سيد من! مرا از دست هارون و شر او خلاص كن.

هارون گفت: خداوند دعاي شما را اجابت نمود. سپس سه خلعت به حضرتش داد. اسب خود را مركب او قرار داد و اكرامش نمود و نديم خود گردانيد. پس گفت: اين كلمات را به من تعليم كن. آن گاه او را به حاجب سپرد تا حضرت را به خانه برساند. امام بعد از اين مورد محبت و تكريم هارون قرار گرفت و هر پنج شنبه نزد او مي آمد. [1] در مدتي كه در بغداد بود امام منزل



[ صفحه 254]



مناسبي نداشت. در خرابه هاي بغداد از بوريا آلونكي درست كرده بود و آنجا زندگي مي كرد. [2] .