امام هفتم عليه السلام افزون بر تلاشها و مقاومتهايي كه در مقابل جبّاران و حاكمان ستمگر از خود نشان مي داد، با صبر و بردباري تمام به منكرات و مفاسد اجتماعي در سطح جامعه نيز توجه داشت و با شيوه هايي مناسب با آنان مقابله مي كرد. علامه حلّي در كتاب شريف منهاج الكرامة داستاني را نقل كرده است كه نشانگر ايستادگي امام هفتم عليه السلام در برابر مفاسد رائج و ناهنجاريهاي ديني و اخلاقي بوده است:

«آن روز حضرت از كوچه هاي بغداد عبور مي كرد و صداي موسيقي از منزل يكي از اشراف ساكن آنجا، تمام كوچه را پر كرده بود. در آن حال، يكي از خدمت گزاران همان خانه براي كاري به بيرون منزل آمد. امام كاظم عليه السلام از اين وضعيت شديداً ناراحت بود، آن خادم را صدا كرد و پرسيد: آيا صاحب اين خانه آزاد است يا بنده؟ او گفت: البته كه آزاد است. امام فرمود: «لَوْ كانَ عَبْدا لَخافَ مِنْ مَوْلاهُ؛ [راست مي گويي]اگر او بنده بود، از مولاي خود واهمه داشت.»

خادم به خانه برگشت و صاحب منزل كه بُشر بود و در كنار سفره شراب با رفقايش نشسته بود، پرسيد: در بيرون منزل با كه صحبت مي كردي؟ و او سخنان امام را بيان كرد.

كلمات حيات بخش امام عليه السلام آن چنان در اعماق قلب بُشر تأثير گذاشت كه با پاي برهنه بيرون دويد و خود را به امام رسانيده و از محضرش عذر خواسته، به دست آن حضرت توبه كرد و بعد از آن، به بُشر حافي موسوم شد و به مقامات عالي معنوي نائل گرديد.» [1] .