امام موسي كاظم عليه السلام در خانداني كه تجلي هدايت و نور الهي بود، زاده شد و پرورش يافت. رفتارهاي شگفت انگيز و بزرگوارانه ايشان موجب مي شد تا در كانون توجه تمام اعضاي خانواده قرار گيرد. پدرش نيز به دلايل بسياري، وظيفه سنگين تري نسبت به او احساس مي كرد. روابط اين پدر و فرزند بسيار عاشقانه بود. امام صادق عليه السلام به فرزندش و فرزند نيز به پدر بزرگوارش علاقه فراواني داشت.

روايت شده است: «پدر امام جعفر صادق عليه السلام، او را بسيار دوست مي داشت. به حضرت گفته شد. فرزندت را چه قدر دوست داري؟ امام صادق عليه السلام فرمود: كاش تك فرزند بود تا دوستي فرزندي من، مختص او بود». [1] .

يكي از مهمترين روش هاي شكل گيري شخصيت واقعي و سلامتي روحي و رواني فرزندان كه مبناي سازندگي هاي روحي و جسمي آنها به شمار مي رود، محبت به اندازه پدر و مادر به فرزند است.