امام ابوالحسن موسي بن جعفر عليه السلام جامع تمام خوبي ها بود. به همين دليل، در دل گروه ها و نژادهاي گوناگون جامعه اسلامي و حتي غير مسلمانان نفوذ گسترده اي داشت.

برخي با ديدن عبادت هاي امام، بعضي با مشاهده بردباري و گذشت او، گروهي از رهگذر برطرف شدن گرفتاريشان به دست امام و هم دلي حضرت با آنان جذب او شده بودند. به هر حال، دل هاي مردم روبه سوي او داشت و به تعبير ابن حجر، آن بزرگوار «امام القلوب» [1] بود. به طور كلي، امام با سه گروه مخاطب روبه رو بود: شاگردان و دوستان؛ بي اعتنايان؛ مخالفان و دشمنان.