لقب و كنيه در زبان عربي نمايانگر نحوه پذيرش جامعه و طرز تلقي آن از فرد ميباشد و هويت شخصي او را در زندگي روشن ميسازد، و تقريبا

يك نوع تاريخ متحرك است كه از شخص ثابت ميماند، از اينرو گاهي يك فرد به تناسب شئون و خدمات و فعاليتها يا خصائص و ويژگيهاي خود داراي عناوين و القاب متعددي ميگردد.بدين جهت قهرمان گفتار ما داراي چند لقب افتخار آميز و انساني است كه ذيلا توضيح داده ميشود :

1 ـ ابو الحسن الاول ـ ابو ابراهيم ـ ابو علي ـ ابو اسماعيل اين چهار كنيه نامهاي دوم بود كه گاهي در مكالمات و اغلب در كتب حديث به آن حضرت اطلاق شده است كه كنيهي نخستين، معروفترين و مشهورترين آنها ميباشد و آن كنيه خاطرات و مبارزات امام نخستين را در دلها زنده ميسازد و چند تن از پيشوايان معصوم ما اين كنيه را داشتهاند كه پس ازحضرت علي (ع) امام كاظم امام رضا امام جواد عليهم السلام هستند از اينرو محض تشخيص كامل، مقصود از ابو الحسن تنها و بدون قيد، حضرت علي (ع) است.

ابو الحسن الاول: امام موسي (ع) ابو الحسن الثاني: امام رضا و ابو الحسن الثالث امام جواد (ع) است.

2 ـ كاظم: (فرو دهنده خشم) امام در مقابل سعهي صدر و حلم و بردباري و گذشتي كه داشت اغلب به دشمنان و بدخواهان و متجاوزين حقوق شخصي و خصوصي خود عفو و گذشت روا ميداشت و گاهي نه تنها مرتكب قصاص يا انتقام نميشد بلكه آنانرا مورد عنايت و بذل توجه خاص خود قرار ميداد.

3 ـ عالم: (دانشمند و دانا) و آگاه لقبي بود كه در آن عصر مشعشع اسلامي در بين جمع علما و دانشمندان متعدديكه وجود داشتند به سبب وفور علم و احاطهي كامل او بر علوم و دانشها به آن بزرگوار اختصاص يافته بود.

4 ـ صالح: (فرد شايسته) عنواني بود كه دوستان و علاقمندان حضرتش بر اساس شايستگي و عبادت و اطاعت او به امام داده بودند و گاهي اين لقب، علامت رمز و استتاري بود كه ميخواستند دشمنان از راز شيعه آگاه نگردند.

5 ـ باب الحوائج: مردم بغداد پس از تجربه هاي فراوان و امتحانهاي مكرر از آنرو كه در مواقع نيازمندي و گرفتاري هنگام توسل به درگاه الهي، از احترام وجودي آن بزرگوار بهرهمند شده و بدرخواستهاي خود به بركت توسل به آن محبوب حضور الهي، رسيدهاند او را «باب الحوائج» ناميدهاند و اين لقبي است كه پس از رحلت به ايشان تعلق گرفته است كه در تأييد آن از منابع سنت مطالبي در بخش آراء و گفته هاي اين كتاب آمده است كه مطالعه خواهيد فرمود .

6 ـ صابر: پايدار و استقامت كننده در برابر جور و ظلمهائي كه ازطرف خلفاي غاصب نسبت به آن شخصيت عاليقدر صورت ميگرفت.خلفاء جور او را با انواع و اقسام ناروائيها و مظالم اذيت كردند ولي او ثبات و استقامت خود را از دست نداد و كوچكترين ضعف و فتوري از خود نشان نداد.

7 ـ الاءمين: امانت داراي و درستكاري در اداء امانت با تمام معناي لفظ آن در وجود آن بزرگوار فراهم آمده بود علاوه بر امانتداري دنيوي، امين صادق و درستكار در اداء رسالت الهي و انجام تعهدات انساني و پيشوائي ملت خود بود و در راه اداي امامت جان خود را فدا نمود و زندگي را در زندانها سپري ساخت تا انسانها آزاد زندگي كنند.